Benim adım Mustafa. 22 Mart 2017’de doğdum. Henüz 4 yaşımdayım. Ancak yakın çevremde olup bitenleri gözlemleyebiliyorum. Taklit ederek öğreniyorum. Tüm dünyadaki bu kaosu anlayabilecek yaşa gelmedim henüz. Hala masumum. Hayat beni kirletmedi. Tek bildiğim; istediğim yapılmadığı zaman annem, babam ya da ananemin yüzüne bakarak ağlamak… Bazı psikologlar benim adıma konuşup çocuklar o yaşta ebeveynlerini kullanmaya başlıyor diye yorum yapıyormuş… Hayır hayır! Benim, o anne ve babaya çok ihtiyacım var. Dünya denilen bu yerde keyfimi arayacak belki de başka hiç kimse olmayacak… Belki de bir dünya bile kalmayacak yaşanılacak bana ve çocuklarıma ait… Hele torunlarıma… Düşünmek dahi istemiyorum. Teknoloji ve tıp ilerlerken, bilim insanları canla başla bir şeyler geliştirmek, bulmak için uğraşırken hem de…
Annemle babam bana bu ismi verirken iki kişiden etkilenmiş, biri peygamberimiz Hazreti Muhammed Mustafa, bir diğeri ise Gazi Mustafa Kemal Atatürk. Henüz ikisiyle de tanışmadım. Sadece birini 23 Nisan’da Türk bayrağının üzerinde gördüm. Bayrağı nereden biliyorsun derseniz, 23 Nisan’da ananem balkona asarken gösterdi. Bu kırmızı renkte, üzerinde beyaz ay ve yıldız olan senin ülkenin bayrağıdır diye. İşte orada mavi gözleri ve kasketi olan bir adam vardı. Ananeme sordum bu kim diye, o senin büyük deden dedi. O an sevdim onu. Anladım, o sevilmesi gereken bir insandı. Diğerini göremedim, sanırım bir resmi yok. Ama konuşmalardan anladığım kadarıyla onu da çok seviyor bizimkiler… Adı geçince ellerini kalplerine koyuyorlar. Demek ki, kalpte yaşıyor. Başka hiçbir isim geçince bunu yaptıklarını görmedim.
Ananeme sordum, büyük dede kim? Ne işi var resminin orada? O da bana, onun bizim ülkemizi kurtaran koskocaman bir kahraman olduğunu söyledi. Oleyy, o bir kahraman diye bağırdım. Çok heyecanlandım. Minik kalbim hızlandı. Zaten keşfettiğim her yeni şeye çok heyecanlanıyorum. Dedim ya taklit ederek öğreniyorum, bu şekilde keşfediyorum hayatı… Sonra anlatmaya devam etti. O olmasaydı, bir ülkemiz olmayacaktı dedi. O bizi düşmandan kurtardı, kadına seçme ve seçilme hakkı tanıdı. Latin harflerini getirerek, bilimin ışığında eğitim almamızı sağladı. O büyük bir devrimci dedi. Amma da çok şey yapmıştı bu Mustafa Kemal! Onu tanımadan çok sevdim.
Annem ve ananem bana bakıp bakıp şükrediyorlar sürekli. İyi ki varsın diyorlar, annem iyi ki seni doğurmuşum diyor. Sanırım teşekkür ediyorlar benim varlığım için. Sanırım bu güzel bir şey. Sanırım ben kıymetli ve değerliyim. Bana Peygamberimiz Muhammed Mustafa gibi güzel ahlaklı ol; iyi bir insan ol, hayırlı bir evlat ol diyorlar. O kim peki diyorum? O da büyük dedenden çok çok önce yaşamış büyük bir devrimci, en sevgili diyorlar. O ne yapmış diyorum. O bir, insan, kadın ve çocuk hakları savunucusu, o bu dünyadaki iyilik bekçisi. Bu dünyaya adalet getirmiş, bunun için hayatı boyunca savaşmış ve başarılı olmuş bir kahraman diyorlar. Merakla ve ilgiyle dinliyorum. Henüz bu kavramların hepsini bilemesem de yüz ifadeleri ve ses tonlarında içimi rahatlatan ve bana huzur veren bir şeyler var. Onlar bunları söylerken ben de dizlerine yatıp şekerleme yapıyorum. Nefesim yavaşlıyor. Sonra mışıl mışıl bir uykuya dalıyorum istemsiz…
Ben Mustafa henüz 4 yaşında olan Mustafa. Çocuk özgürlüğünde yaşayan, yaşayabilen Mustafa. Henüz dayatmaları, kuralları, mahalle baskısını, ekmek parasını bilmeyen Mustafa. Tek derdi oyun olan, karnı acıkınca ya da susayınca ya da tuvaleti gelince konuşan Mustafa. Çizgi film izlemeyi tutturan, parkta biraz daha fazla kalabilmek için ağlayan Mustafa. Ben Mustafa dedelerimi her ikisini de sevebilen Mustafa. Peki siz neden sevemediniz? Sevebilseydiniz ne olurdu? Nasıl bir dünyada yaşardık? Biz çocuklara nasıl bir dünya bırakırdınız? Hiç bunu düşündünüz mü?
Ben 4 yaşımda bir çocuk…
Birini sevdim diye diğeri küsmedi bana hiç…
Ya da öteki olmadım henüz başka bir mahallede…
Ben 4 yaşımda bir çocuk…
Akıl oyunum yok henüz,
Çıkarsız, öylesine, olduğu gibi gelişine,
Sevdim sadece…
FACEBOOK YORUMLAR